Reviewed by Dimi Brands(Dark Entries) – 18/09/2017
Kazuya IshigamiCanceller X (Neo Electroacoustic Ambient Series No.1)Adepten van experimentele muziek die hun radar richten op het Aziatische werelddeel, blijven niet op hun honger zitten. Dat in dit vakgebied tal van pareltjes op te graven vallen in dit continent, is al langer dan vandaag geen groot geheim.
Zo ontvingen we van Kazuya Ishigami een achtdelige reeks die ‘Neo Electroacoustic Ambient Series’* gedoopt werd, met daarbij haast verontschuldigend de vaststelling dat 8 te bespreken albums misschien een beetje te veel van het goede is. De nederigheid van onze Aziatische vrienden, het is haast aandoenlijk. Van Ishigami zelf bespraken we eerder dit jaar diens prima album Cleaner 583, maar ook deze lijvige reeks, waarachter hij dus de bezieler is, verdient zeker en vast een plekje op uw favoriete webstekje. De reeks verschijnt op ‘s mans eigen label Kyou Records, dat hij naast Neus-318 runt.
Ishigami mag de spits afbijten en tekent present voor het eerste deel van de reeks. Met de titel Canceller X, en songtitels waarin nogal vaak het woord ‘memory’ in opduikt, verdenken we hem er van dat hij zinnens is de luisteraar zijn geheugen te wissen, ja zelfs te herprogrammeren.
Hoe hij dit doet? Net als op Cleaner 583 gaat dit gepaard met zeer subtiele, haast met chirurgische precisie uitgevoerde klankbehandelingen.
“The devil is in the details”, placht men wel eens te zeggen en deze zegswijze gaat zeker op voor de klanken die Ishigami ten berde brengt.
Zo is ‘Playback Of Anxiety’ met zijn mengvorm van dark ambient en drone en subtiele, onderliggende, hints van noise, inderdaad het perfecte klankbord van wat wij als angstgevoelens zouden kunnen omschrijven. Geluiden die zich vastbijten, en effectief hun sporen nalaten.
Dat het geheugen een belangrijke rol speelt blijkt uit het feit dat het woord ‘memory’ in maar liefst 8 van de 14 gepresenteerde tracks de kop op duikt. De omschrijving van de reeks waarin dit album verschijnt indachtig kan je deze release plaatsen onder het musique concrète genre, en krijg je hier dus tal van geluiden die zodanig bewerkt zijn dat je er het raden naar hebt van wat de oorspronkelijke bronnen zijn.
In dat opzicht is de benaderingswijze van Ishigami, als zijnde ‘canceller’ van het ‘geheugen’ zeer treffend gekozen. Ons geheugen dat we voorgeprogrammeerd hebben om dingen en geluiden te herkennen mogen we niet beschouwen als onfeilbaar. We hebben de waarheid niet in pacht, en dienen steeds open te staan voor nieuwe impulsen, ziens- en denkwijzen.
Net als Cleaner 583 is Canceller X een groeiplaat van jewelste, en durft de aandacht naar het einde toe (speelduur van ruim 70 minuten) al eens te verslappen. Voor wie volhoudt, is Canceller X klanktherapie van de zuiverste soort, maar ook los van dit gegeven een uiterst genietbaar album.
*over Neo Electroacoustic Ambient Series:
Deze serie kwam tot stand en werd geselecteerd door Kazuya Ishigami. De artiesten en hun werken van deze serie benaderen en beoefenen nieuwe soorten van noise muziek op totaal verschillende niveaus. Uit de verschillende werken van de artiesten blijkt een vrije houding tegenover het geluid dat niet gevangen zit binnen de traditie van het verleden, het bewustzijn en de continuïteit van de geschiedenis of het vasthouden aan het hedendaagse maar eerder een delicaat, precies en spannend timbre. Zo is het mogelijk ernaar te luisteren en de gemeenschappelijke punten te herkennen, alsook het experiment er van te ontdekken.
Reviewed by Dimi Brands(Dark Entries) – 19/09/2017
Kayu NakadaA Circuit Not Turning (Neo Electroacoustic Ambient Series No.2)Allereerst willen we u een blik gunnen op de tracklist op dit tweede deel uit de “Neo Electroacoustic Ambient Series”*: ‘No.21’, ‘No.21 No.21’, ‘No.7 No.8’, ‘No.7’, ‘No.21 No.21 No.21’, ‘No.12 No.13 No.14’, ‘No.21 No.12 No.13 No.16 No.17’ en ‘No.21 No.7’ die lijkt op een bladzijde uit een wiskundeboek voor gevorderden.
Tijdens mijn middelbare schooljaren stond het vak wiskunde voor een volledige desinteresse en het angstzweet voor overhoringen. Het is dan ook haast een wonder te noemen dat deze algebraïsche benadering van het gegeven geluid door onze Japanse vriend Kayu Nakada hier wel in uiterst goede aarde valt. Meer nog, ik ben zowaar verslaafd geraakt aan dit album vol enorm experimentele noise!
Opener ‘No.21’ valt meteen met de deur in huis: stotterende storing, hoge onderbroken pieptonen en een combinatie van de twee. Voor u bij het lezen van deze combinatie reeds met de wenkbrauwen begint te fronsen, willen we er snel aan toevoegen dat vooral van deze krakende storing geluidjes een bepaalde knusheid afstraalt, die we moeilijk onder woorden kunnen brengen.
Het geluid als van een GSM die te dicht bij een speaker ligt, het verdringen van geluid naar de achtergrond waardoor je even denkt dat je boxen schade hebben opgelopen, om dan weer op te schrikken als het gekraak naar de voorgrond gemixt wordt (‘No.7 No.8’), we krijgen er geen genoeg van.
In de persbio lezen we hoe Nakada te werk gaat, we lezen iets over een methode van ‘circuitbuiging’ (iets met synths, ritmeboxen, kortsluiting, circuits en lijnuitgangen). Het klinkt voor ons als Chinees (al dienen we hier Japans te zeggen) in de oren, maar interessant is de werkwijze van Nakada absoluut. Door elektronische muziekinstrumenten te demonteren creëerde hij de ‘Bug Synth’ die de geluiden van A Circuit Not Turning genereert.
De lange (13 minuten) track ‘No.12 No.13 No.14’ die zonder noemenswaardige uitschieters maar wat aanmoddert is slechts een kleine smet op een voor de rest vlekkeloos album. Lang niet slecht voor een solodebuut (Nakada bracht wel al twee albums uit met de band Metsu) van een artiest die nog maar sinds 2013 actief is in de experimentele muziekscene van Japan. Het nog langere (om en bij de 18 minuten) ‘No.21 No.12 No.13 No.16 No.17’ strijkt de plooien echter weer glad en Nakada tovert een complete kakofonische chaos uit zijn zogenaamde bug synth, waardoor we weer helemaal mee zijn met de rit.
Voor velen zal dit klinken als zeer hinderlijke hoge tonen zonder enige structuur of doen vermoeden dat er iets aan hun stereo mankeert, noem het dus gerust een vreemde kronkel in mijn hoofd (ik troost me met de gedachte dat er nog mensen zijn die deze experimenteerdrang weten te smaken) als ik stel dat deze kennismaking met Kayu Nakada naar meer smaakt.
Van de 8 verschenen delen uit de Neo Electroacoustic Ambient Series op het Kyou Records label raad ik deze het warmst aan. Niet alleen is dit soort experimentele muziek helemaal mijn meug, het is daarenboven ook de meest originele benadering van de bedoeling van deze reeks.
*over Neo Electroacoustic Ambient Series:
Deze serie kwam tot stand en werd geselecteerd door Kazuya Ishigami. De artiesten en hun werken van deze serie benaderen en beoefenen nieuwe soorten van noise muziek op totaal verschillende niveaus. Uit de verschillende werken van de artiesten blijkt een vrije houding tegenover het geluid dat niet gevangen zit binnen de traditie van het verleden, het bewustzijn en de continuïteit van de geschiedenis of het vasthouden aan het hedendaagse maar eerder een delicaat, precies en spannend timbre. Zo is het mogelijk ernaar te luisteren en de gemeenschappelijke punten te herkennen, alsook het experiment er van te ontdekken.
Reviewed by Dimi Brands(Dark Entries) – 21/10/2017
ElmaA Dream Not To Be Able To Remember (Neo Electroacoustic Ambient Series No.3)Volgens bekwame vakliteratuur, in dit geval de Libelle, zijn de 5 meest voorkomende dromen: geen tanden meer hebben, poedelnaakt de straat op gaan, achtervolgd worden, vallen of verdrinken en falen op een examen.
We schuiven het even naar voren aangezien Elma (echte naam Ueda Hideo) niet meer in staat schijnt te zijn zijn droom te herinneren, als de titel van zijn laatste plaat, tevens het derde deel in de Neo Electroacoustic Ambient Series, ons onder ogen komt.
Dat deze dromen zich onder het domein van de nachtmerries bevinden kunnen we enkel aan de titels al wel stellen: ‘Something Which There Is Behind The Door’ (de slaap niet kunnen vatten door deze imaginaire geest is blijkbaar een universeel gegeven dat men ook in Japan kent), ‘A Strange Neighbour’, ‘The Winchester House’ (het ultieme spookhuis) en de titeltrack zijn in dezen veelzeggend.
De klankdromen die door Elma geschetst worden vragen tijd; op een dik uur krijgen we vier onrustige nachten voor de kiezen, alwaar we niet fris en monter uit ontwaken.
Hideo maakt gebruik van pc, analoge synthesizers, metaal afval en voegt elementen uit drone en musique concrète toe om zijn sound te verrijken.
Op deze plaat voeren ruwe, ongepolijste drones de boventoon. Stiltes die een adempauze bieden aan de geluiden die klinken als een post apocalyptisch/-nucleair landschap zijn uit den boze, waardoor je al snel een zeer beklemmend gevoel ervaart bij deze loodzware, tergend trage en imposante muziekstukken.
Afsluiter ‘The Winchester House’ is met zijn 23 minuten dan ook van het goede te veel, dat ook wij een geeuw niet kunnen onderdrukken.
Hideo heeft met A Dream Not To Be Able To Remember misschien wel een gepaste soundtrack voor uw nachtmerries geschreven, toch springt zijn aanpak er niet meteen bovenuit.
Daarvoor hebben we dit soort drones al wel vaker gehoord, en is onze eindconclusie zoiets als een open deur intrappen: Elma kan zijn droom niet meer herinneren, helaas blijft van deze plaat, vooral vanwege zijn logheid, ook bitter weinig hangen.
*over Neo Electroacoustic Ambient Series:
Deze serie kwam tot stand en werd geselecteerd door Kazuya Ishigami. De artiesten en hun werken van deze serie benaderen en beoefenen nieuwe soorten van noise muziek op totaal verschillende niveaus. Uit de verschillende werken van de artiesten blijkt een vrije houding tegenover het geluid dat niet gevangen zit binnen de traditie van het verleden, het bewustzijn en de continuïteit van de geschiedenis of het vasthouden aan het hedendaagse maar eerder een delicaat, precies en spannend timbre. Zo is het mogelijk ernaar te luisteren en de gemeenschappelijke punten te herkennen, alsook het experiment er van te ontdekken.
Reviewed by Dimi Brands(Dark Entries) – 06/10/2017
Dao De NoizeSpiral World Notes (Neo Electroacoustic Ambient Series No.4)Net als het voorgaande deel van de Neo Electroacoustic Ambient Series* reeks (Elma-A Dream Not To Be Able To Remember) kiest Dao De Noize voor de trage aanpak en krijg je binnen de tijdspanne van 71 minuten slechts vier nummers voorgeschoteld.
Dao De Noize oftewel Oekraïner Artem Pismenetskii is, hoewel slechts sinds recent actief (2011), geen onbekende voor ons. Mede verantwoordelijk hiervoor zijn de vele samenwerkingen met gevestigde namen zoals Kenji Satori, Premature Ejaculation, Vomir en GX Jupitter-Larsen, to name a few. Tevens is hij de enige niet Japanse act die present tekent voor deze prestigieuze reeks op het Kyou label.
De Aziatische invloed valt in het werk van Dao De Noize echter niet te ontkennen, want hij steekt niet onder stoelen of banken dat hij de Japanse noisegod Merzbow adoreert.
Verwacht je op Spiral World Notes echter niet (alleen) aan een sonische blitzkrieg zoals we die leerden kennen op Merzbow platen als 1930 of Venereology. Pismenetskii toont dat hij ook goed naar andere Japanners zoals Aube en Masonna geluisterd heeft.
Vooral de koude geluiden die als mist over de nummers hangen doen erg denken aan het geluid van Aube.
Het traag op gang komende titelnummer, dat deze plaat mag openen, herbergt heel wat spanning in zich, en lijkt een verdwaalde boeddhistische monnik in zich te herbergen die door dat wat geprevelde keelzang zijn weg naar de oppervlakte zoekt.
De link naar het boeddhisme vinden we ook terug op ‘s man’s website en vaag ook op het kortste nummer van Spiral World Notes, ‘Circle Chant’, alwaar repetitief slagwerk in de clinch gaat met chaotische noisepatronen. Belletjes en wederom (hints van) keelzang zorgen voor de sacrale toets.
‘Middle Flow’, met zijn 27 minuten het langste stuk op Spiral World Notes mengt noise met hypnotiserende fragmenten (hints als het ware) van beats, wat ons betreft meteen het prijsnummer van deze plaat. Waar voorganger Elma niet in slaagde, namelijk een lang nummer over de ganse lengte spannend houden, daar heeft Dao De Noize duidelijk meer kaas van gegeten.
Hoewel tijdens de tweede helft van het nummer de bovenhand neemt, blijft het geheel al bij al nog vrij laagdrempelig (althans voor onze geoefende oren) en weet zo een gulden middenweg te blijven bewandelen. Het nummer in kwestie geeft je immers voldoende tijd voor de noise-eruptie die op het einde plaats zal vinden en de geest van Merzbow in goede doen in zich meedraagt. Mijn welgemeende excuses voor het spoiler alert, maar een gewaarschuwd man/vrouw is er immers twee waard.
Afsluiter ‘Morning Sun Vibrations’ is meer van hetzelfde, namelijk een dik twintig minuten durende zeer Aziatisch aandoende luistertrip van deze Oost-Europeaan.
Dit nummer moet het vooral van de sfeer hebben, aangezien de noise hier meer aan de oppervlakte opereert. Een nummer dat meer participatie van de luisteraar vraagt, maar daarom niet minder beklijvend is dan de drie nummers die we reeds mochten aanhoren.
Met dit deel in de Neo Electroacoustic Ambient Series reeks zitten we mooi op de helft en hopen we van ganser harte dat de tweede helft even boeiend zal zijn als de eerste.
*over Neo Electroacoustic Ambient Series:
Deze serie kwam tot stand en werd geselecteerd door Kazuya Ishigami. De artiesten en hun werken van deze serie benaderen en beoefenen nieuwe soorten van noise muziek op totaal verschillende niveaus. Uit de verschillende werken van de artiesten blijkt een vrije houding tegenover het geluid dat niet gevangen zit binnen de traditie van het verleden, het bewustzijn en de continuïteit van de geschiedenis of het vasthouden aan het hedendaagse maar eerder een delicaat, precies en spannend timbre. Zo is het mogelijk ernaar te luisteren en de gemeenschappelijke punten te herkennen, alsook het experiment er van te ontdekken.
Reviewed by Dimi Brands(Dark Entries) – 06/10/2017
Waar in de voorgaande delen van de Neo Electroacoustic Ambient Series* acts als Elma en Dao De Noize gingen voor albums met slechts een viertal lange werkstukken, gaat Japanner Miyamoto Takashi voor meer gespletenheid door in deze reeks ons een album te brengen dat in een dik uur maar liefst 15 nummers naar voor brengt.
Met nummers die schipperen tussen de 2 en de 6 minuten, in het aangeboorde genre dus eerder compact te noemen.
Takashi is sinds 1985 actief in tal van indie bands en begon in 1995 met Time Strings Travellers, een jazzrock formatie met 4 albums op hun actief. Samen met Fumihiko Kimura en Kazuya Ishigami, de bezieler van deze reeks, was hij actief bij 3 Mirrors, een logische keuze met andere woorden dat ook Takashi zijn licht over deze interessante serie op het KYOU label mocht laten schijnen.
Takashi sleept hiervoor een heel arsenaal bestaande uit elektrische bas, synthesizer, sampler, field recordings en andere elektronica aan wat een verbluffend resultaat oplevert.
Een resultaat dat even veelzijdig is als het begrip ‘polarisatie’ dus.
Zo horen we tijdens ‘Imaginary Door’ rustgevende ambient klanken, een trucje dat hij later op het album herhaalt tijdens ‘Another ‘Tenkawa’’, dat eveneens op een rustige ambient leest geschoeid is.
Hoewel we tijdens de openingstrack nog enkele minimale stoorzenders mogen ontdekken, weet Takashi de gecreëerde rust danig te verstoren door tijdens ‘New Materials, Cut Sounds’ dwingende, zeg maar drammerige, onheilspellende sferen te blazen. De subtiel noisy ambient die tijdens ‘Ancient Dreams’ eveneens dreigend zijn staart roert weet de aandacht met een wonderbaarlijk precisiegevoel voor subtiliteit te prikkelen, terwijl ‘Your Mission’ net die subtiliteit weer overboord gooit en volop voor de dwingende, haast enerverende geluidsaanpak verkiest.
U ziet, de manieren waarop Takashi werkt zijn telkens zeer gevarieerd, maar hoe hij het ook telkens doet, de impact van zijn aanpak werkt steeds.
Nog enkele voorbeelden voor de twijfelaars: het duistere ‘Back Side Of Tower’ scoort met een repetitief patroon en een opborrelende onderlaag aan noise geluiden, zonder de bovenliggende ritmiek uit het oog te verliezen. Onze Japanse vriend toont zich een meester in het oor hebben voor details en lijkt een afkeer te hebben voor eentonigheid, een vaak onoverwonnen struikelblok in het genre waarin we ons bevinden, waardoor Polarization geen moment gaat vervelen.
‘Giga Mountain’ trekt dan weer meer de noise kaart, nog wel steeds de abstracte variant hiervan, doch op zo een manier dat ze als een troef uitgespeeld wordt, wat hem wat ons betreft een spreekwoordelijke “solo-slim” oplevert.
De dreiging die van de nummers afstraalt in combinatie met Takashi’s subtiele aanpak vormen een fantastisch samenwerkingsverband. Een kunstje dat hem ook gelukt tijdens kortere nummers als ‘Heavenly Falling’, ‘Some Camera Eyes’, ‘Ships At Overground’ en ‘Ele-Stream Under The Nation’.
Zijn verleden in het jazz milieu komt even tot uiting tijdens ‘Maze Walkin’ Dub’, dat beelden van een experimentele film noir voor de geest roept. ‘Beat Gift (For Elders)’ verwijst ook naar ‘s man’s jazz verleden, maar verpakt dit in een sterk staaltje ritmische noise.
Dat Takashi ook aardig uit de voeten kan met elektronische klanken bewijst ‘Ele-Stream Under The Nation’.
Aanvankelijk komt Polarization over als een onsamenhangend geheel aan geluiden. Hoewel geen enkel nummer hetzelfde is geeft de plaat na de nodige groeitijd heus wel onderlinge verbanden vrij, wat dit tot een meer dan aangename ambient plaat maakt.
Het vraagt dus wat tijd om de schoonheid van Polarization in zijn geheel te vatten, maar het loont absoluut de moeite zich hieraan te wagen.
*over Neo Electroacoustic Ambient Series:
Deze serie kwam tot stand en werd geselecteerd door Kazuya Ishigami. De artiesten en hun werken van deze serie benaderen en beoefenen nieuwe soorten van noise muziek op totaal verschillende niveaus. Uit de verschillende werken van de artiesten blijkt een vrije houding tegenover het geluid dat niet gevangen zit binnen de traditie van het verleden, het bewustzijn en de continuïteit van de geschiedenis of het vasthouden aan het hedendaagse maar eerder een delicaat, precies en spannend timbre. Zo is het mogelijk ernaar te luisteren en de gemeenschappelijke punten te herkennen, alsook het experiment er van te ontdekken.
